Okudum Bitti- 126: Bu Evde Kimse Yaşamıyor || Sibel Ateş Yengin

              Kitap seven herkese merhaba. Günün güzeli Sibel Ateş Yengin 'in birbirinden güzel öykülerinin olduğu 'Bu Evde Kimse Yaşamıyor' kitabı. 

                Öykü okumayı zaten çok severim. Kısacık sayfalarda neler neler anlatıyorlar. Konsantre metin. Bence öykü yazabilmek çok güzel ve çok zor. Bu kitaptaki öyküler de çok güzeldi. Duygu dolu, hüzünlü, kalbe dokunan cinsten.  Boğazınızda düğüm olacak aile hikayeleri, kadın merkezli net, gerçekçi hikayeler, umutlar, hayaller, hayalkırıklıkları... Keşke sadece on dört öykü olmasaydı. Sertliğine, hüznüne rağmen okurken üzüldüğüm kadar bitince de üzüldüm. Umarım yazarın başka başka yazılarını, öyküleri okumak da kısmet olur. Ve hatta keşke bir de romanı olsa.

''Hem gelmesinler istiyordum, gelmeyince de 'Neden?' diyordum. Seni istemeyeni daha çok sevmek gibi... Şimdi olsa takmam...''


''İnsan kendini ele vermekte nasıl da usta oluyor.''


''Gün geliyor herkesin kapısını çalıyor Azrail. Alıyor o çok sevdiğini elinden. Sen de acınla kavruluyorsun. Ölüm bu, acısına çare bulmak kolay mı! Değil! Bir kez ölenle kaç kez ölüyor geride kalan. Biliyor musun? Sana soruyorum. Kaç kez? İçim yanıyor. İçim.''


''İçinde annesi babası olan evleri öyle özledim ki. Birlikte yaşarken kaçılası, yokluklarında özlenesi.''



''Ne garip, insan en çok sevdiğini kaybedince ölümden korkmuyor.''



''Kazanınca ne olacağı belli de kaybedince bir başka oluyor insan. Çok başka.''




EVEREST YAYINLARI

1. Basım Eylül 2018
94 Sayfa