Okudum Bitti- 122: Mai ve Siyah || Halit Ziya Uşaklıgil

                  Kitap seven herkese merhaba. Günün kitabı en az on beş sene önce okuduğum Mai ve Siyah. İlk okuduğumda çok severek okumamıştım. Ya okuduğum kitap çok iyi değildi ya benim için uygun zaman değildi. Ya da ikisi birden. :) Üstelik kitabın adından başka hiçbir şey de hatırlamıyordum. Yani özetle sanki ilk defa okuyormuşum gibi okudum. 

           Beyaz Balina Yayınları'nın yeni başladığı Türk Klasikleri serisinin üçüncü kitabı bu. Gayet özenli bir baskı olmuş. Kapağından, puntosuna kadar sevdim. Okurken de aynı özeni hissediyorsunuz. Boğaziçi Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nde araştırma görevlisi olan Zeynep Arıkan tarafından yayına hazırlanmış, editörlüğünü de yine aynı bölümden öğretim üyesi Tülay Gençtürk Demircioğlu yapmış. Gerekli dipnotlarla daha da anlaşılır kılınmış. Dönemin dokusunu bozmadan günümüzde de anlaşılır hale getirdikleri için  emeği geçen herkese teşekkürü borç bilirim.  

         Hayalleri ve hayatın gerçekleri arasında sıkışıp kalmış Ahmet Cemil'in romanı Mai ve Siyah. Tam hayatının başında, belki de babasına en çok ihtiyaç duyduğu zamanda babasını kaybetmesiyle evinin, annesi ve kız kardeşinin sorumluluğu omzuna binen genç bir adam Ahmet Cemil. Tek tutkusu yazmak, yazabilmek. Para kazanmak için katlandığı zorluklar, şiir aşkı hepsi çok net, dolu dolu hissediliyor. Yakın arkadaşı Hüseyin Nazmi'nin kız kardeşine de farkına bile varmadan aşık olur. Hep onunla beraber hadi bu defa güzel bir şeyler olsun diye heveslenerek okudum... Kardeşini evlendirmesiyle ailelerine katılan eniştesi Vehbi, iş yerinden arkadaşı Raci kitabın en sevimsiz karakterleriydi. 

         Ahmet Cemil'in gözünden hayatı mai ve siyah renkleriyle görmek, tüm hüznüne rağmen güzeldi. Yakın zamanda Aşk-ı Memnu'yu da okuyacağım.

''O bu dünyada herkesten uzak, herkese yabancı değil mi?''



''Ahmet Cemil yavaş sesle okur, Hüseyin Nazmi dinler, işitemediklerini göz ucuyla süzerek tamamlar, böylece fikirlerini, kalplerini bir kitabın bir sayfasında böylece bir araya getirirlerdi.''  


''Bak şu gökyüzüne, ne görüyorsun? Cam gibi bir deniz... Gözlerinle onun içine girmeye çalış, o mavilikleri yırtmak için uğraş, ne görüyorsun? Mavi... Daima mavi... Değil mi? Sonra, bak ayağımızın altındaki toprağa, ne buluyorsun? Donuk siyah bir renk... Of! O karanlık tabakaları parçalayarak içeriye bir bakış at. İn, in, ne kadar inebilmek mümkünse o kadar in, ne buluyorsun? O siyahlıklar içinde ne buluyorsun? Siyah... Daima siyah... Değil mi? İşte öyle bir şey yazmak istiyorum ki üstüne bakılsa mavi, daima mavi, altına bakılsa siyah, daima siyah... Bir şey ki mavi ve siyah olsun...''


''Felaketler bizi mutlu olmaktan en çok medet umduğumuz zamanlarda zedelemekten haz alır.''



''İnsanlar ne tuhaftır! Kötü bir şey yaptıklarını hissedecek olurlarsa mutlaka ilk önce vicdanlarını rahatlatacak bir sebep bulurlar. Suç işlemiş olanlara sorunuz, hepsinde kendi kendilerine icat edilip büyük bir özenle kuvvetlendirilmiş sebeplere rastlarsınız...''



''Aman  ya Rabbi! Sevmek bu muydu? İnsanı sanki bir mengenenin içinde sıkıp sıkıp da birisinin ayaklarının altına hurdahaş, can çekişir hâlde atmak isteyen bu öldürücü şey, sevmek bu muydu?''



''İnsanlar etraftan gelen etkilerin ne kadar esiridirler!''



''İnsan kendi sefaletinin derecesini bir servetin tantanasının yanında, mutsuzluğunun büyüklüğünü bir mutluluk gösterisi karşısında anlar.''



''Ah! Hissiyatla ilgili şeylerde erkekler kadınların ne kadar aşağısında...''



''İnsanlar ne kadar büyürlerse büyüsünler, ne kadar ihtiyarlarlarsa ihtiyarlasınlar, yine de bazı dakikalar vardır ki annelerine sokularak çocuk olmak isterler...''




BEYAZ BALİNA YAYINLARI

1. Baskı 2018
330 Sayfa