Okudum Bitti- 19: Karton Kanatlı Melekler || Harun Özen

            Kitap seven herkese merhaba. Günün kitabı yine ilk defa okuduğum yazarlardan birine ait. Harun Özen'in Saçmalama Kudret kitabını çok görüp merak etmiştim. Onu da okuyacağım. Farklı tarzlarda olduğunu duydum. 

         Yazarın anlatımını çok sevdim, hani çizmem de altı çizilesi çok cümle vardı. Duygusal, hatta fazlasıyla hüzünlü bir okuma oldu. Daren'in kalp kırıklıkları güncesi gibiydi. Daren esas oğlan bu arada. Hayatında iz bırakan aşklarını, yaralarını anlatıyor. Süreyya, Selen, Devrim ve Müjgan...

            Ben zaten duygusal bir insanım, o yüzden kalbime dokunan bir kitap oldu. Sevmek aslında çok güzel bir şey ama her defasında böyle derin yaralar alan birinin bu cesareti de hem şaşırttı hem her defasında bu defa oldu galiba diye beni bile umutlandırdı. Herkes sevildiği kadar sevse, kimse kimseyi böyle üzmese, kırmasa keşke diye diye okudum. 

''Aklına gelmemekten çok, aklına geldiğim halde bir önem arz etmemekten ürktüm.''


''Ben onu tanıdığımda bendim... Yitirmemiştim henüz içimde yeşerttiğim masum düşleri.''


''Gülmek bir insana bu kadar yakışabilir miydi? Yakışıyordu işte.''


''On mutluluk bir acının izini çıkarmaya yetmiyor. Tam geçti, gitti, bitti sanıyorsun... Bazen anlamsız bir obje, bir resim bazen, çoğunlukla bir şarkı kabuğunun altında gizlenen acının genç volkanlar gibi fışkırıp taşmasını sağlayabiliyor. Mutluluk yaşanan ana ait Müjgân, acı ise bütün bir ömre...''


''Hayat tezatlar ve imtihanlarla dolu karanlık bir çukurdan ibaretti.''


''İnsan olmak böyle bir şeydi herhalde. Hiç unutamam sandıklarını yıllar sonra hatırlamakta zorlanıyor, dinmeyecek sandığın acıları yılda birkaç kez hatırlayarak hayata kaldığın yerden devam ediyor, yadırgamadan ve utanmadan gülüp eğlenebiliyorsun. Onsuz yaşayamam dediklerini sonsuzluğa uğurlayıp yaşamaya devam ediyorsun. Nefes alamıyorsun uzun zaman ama yaşıyor, öğreniyor, kabulleniyorsun. Bu da bizim, biz insanların laneti olsa gerek...''


''Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu.''


''  'Keşke,' diyordun... 'Keşke kimsesizler yurduna bırakılmış olsaydım. Sevdiklerimi kaybetmek ve onların acı hatıralarına tutunarak acı çekmek zorunda kalmazdım.' ''


''Ya gelmemeliydi kimse bana ya da geliyorsa asla gitmemeliydi.''


''İnsan annesini kaybettiğinde ölüyordu çocukluğu.''


''Ona ait olan, ona dokunan, onun dokunduğu, tenine temas etmiş bulunan ne varsa kutsaldı artık benim gözümde. ''

YİTİK ÜLKE YAYINLARI

1. Baskı Mayıs 2017
330 Sayfa