BABA

                                              
                                       Hatırlamaya çalışıp bir türlü hatırlayamadığınız anınız oldu mu sizin? 


                                  Geçen akşam balkonda otururken kol kola girmiş gülüşüp konuşarak yürüyen bir baba kız görünce düşündüm.Bana birşey ifade etmeyen bu dört harf iki hece başkaları için nekadar özel olabiliyor. Sonra kendi babamı (!)  -yani biyolojik açıdan öyle maalesef- düşündüm,düşünmeye çalıştım.Aynı fotoğrafta olduğu gibi bulanık , net olmayan şeyler canlandı zihnimde. 

                                      Sevgiyle bakan gözleri geçtim sadece gülümsemesini düşündüm. Düşündüm...... Düşündüm ama nafile. Hatırlayamadım.Aslında hatırlayamayacağım kadar uzak değil ya da ben hatırlayamayacak kadar küçük değildim. Başka zamanlarda başkalarıyla ilgili olan çok daha küçüklük anılarım hala sıcacık. Ben babasız kalalı yıllar  oldu. 10-11 yaşındaydım onu sevmekten vazgeçtiğimde. Daha doğrusu onun bizi sevmekten vazgeçmesinden...Önce küçücük kalbimde sığmayacak kadar nefret biriktirdim. Nefretim o kadar büyüktü ki  ağlamadım bile bizi terk ettiği için. Sadece annemi gizlice ağlarken duyduğum için bir kere ağladım. Söz verdim kendime üzülmeyeceğim diye.Zaten ilk birkaç sene öyle hınç,öfke,nefret doluydum ki üzülmedim bile..Yıllar geçti biz annemle onunla olamayacağımız kadar mutlu olduk.Önceleri beddua ettim hem de en beterinden.Yüzüne bile kustum öfkemi.En büyük dileğim mutsuz olması,uğruna ailemizi yıktığı kalitesiz kadınla beraber sürünmesi oldu.Dualar ettim Allah'a.Almasın canını ,süründürsün,ölebilmek için yalvarsın diye.Bir bardak suya muhtaç kalıp verecek insanı olmasın diye.Düşünün artık nefretimin korkunçluğunu.Sonra ne oldu , bir yanım hep eksik kalsa da büyüdüm. Zamanla nefretim azaldı,azaldı öyle bir hiçliğe bıraktı ki yerini 'BABA' kelimesi bana bilmediğim dilde anlamını söyleseler bile anlayamayacağım,tarif edemeyeceğim bir şey oldu. Nefret kalbe yük derler ya gerçekten öyle.Yıllarca o yükle yaşadıktan sonra hiçliğe bıraktı yerini.

                        Herkes Baba olamaz.Babalık eğer karşı cinsle ilişki kurup, üremekse kediler,köpekler de en az onun kadar BABA.Okuyan olur mu bilemem ama niye yazdın bu yazıyı derseniz ; ne zaman evlatlarını özellikle kızlarını seven babalar görsem vay be diyorum, hatta bazen sanki babalar sevemezmiş gibi zor inanıyorum sevgi dolu babalara.

                     Babası vefat edenler sakın üzülmeyin, iyi bir baba gerçekten ölmez, sevgisi içinizdeyse zaten o her şeye bedeldir.
             
                 Tüm gerçek babaların Babalar gününü kutluyorum. Siz gerçek babaların kızları değerini bilin:)



Not: Bu fotoğrafı ben saklamadım ,başkasının albümünde görüp aldım ve imha ettim.