Okudum Bitti :98 - Aşk Zamanı -Necib Mahfuz

Yine annemin çok sevdiği ,okumak için çok geç kaldığım yazarlardan biri daha ve hemen favori yazarlarım arasına girdi. Bu okuduğum ilk kitabı ve ne mutlu ki bir sürü kitabı daha var.

Kitabımız Zengin bir dul olan Ain Hanımın el bebek gül bebek büyüttüğü oğluyla (İzzet) ilişkileriyle başlıyor,İzzet'in okulda en iyi arkadaşını ve hayatının aşkını bulmasıyla devam ediyor.İzzet'in hayat penceresinden farklı kuşakların bakış açısını,dönemin insanlarının kadına,sanata,kısmen de olsa siyasete bakışına ayna tutuyor.

           Çok fazla detay okumayı sevmediğim için sizlere de aynı şeyi yaşatmayacağım.Çok çok beğendim.Tavsiye ederim, benim gibi Necib Mahfuz'la tanışmayanınız varsa bu kitap iyi bir başlangıç olacaktır. Sade,kolay okunan ama çok derin bir kitap.İzzet'in çoukluğundan,yaşlılığına kadar olan hayat hikayesi hızlı bir film şeridi gibi gözlerinizin önünden geçecek .

Yazar 1988 Nobel Edebiyat Ödülü'nü kazanmış,ama almaya gitmemiş :) Daha önce Kendine Ait Bir Oda yazımda da dediğim gibi Kırmızı Kedi Yayınevi'ni çok çok sevdim.

Arka kapak yazısı kitabı çok güzel özetlemiş aslında;

 

Yirminci yüzyılın ilk yarısında, Kahire; varlıklı, dul bir kadın: Ain hanım. Şımartarak büyüttüğü oğlu İzzet, arkadaşı Hamdun, ikisinin de âşık olduğu güzel Bedriye ve bahtsız Seyyide; bütün bir mahalle ve o mahallede Mısır’ın saklı yüzü. Necip Mahfuz, Aşk Zamanı’nda okurunu umutsuz bir aşkın çevresinde ördüğü entrikalara, yeraltı örgütlerine, örtünmeye mahkûm kadınların cesaretle adım attığı tiyatro ve gösteri dünyasına götürüyor. Gerçekleşmeyecek hayallerin peşinde koşan, yolunu tesadüflerle ören ve kendi tercihi olan yalnızlığın içinde avunmaya çalışan amaçsız ve hedefsiz İzzet, en yakınlarının kaderini değiştirecek adımı attığında bu seçimin yalnız onlara değil kendine de ihanet olduğunu çok sonra anlayacaktır.

Kulüpteki odasına kapanıp hayatını gözden geçirmeye başladı. İlk kez değildi, ancak duyguları altüst olmuştu. Önceleri boşluktan bunalırdı, fakat sonra o boşluğu inanmadığı bir işle doldurmuştu. Doldurmamış mıydı? Oysa İzzet ne tiyatro adamıydı ne de gece kulübü ona göreydi. “Ömrümde yaptığım işler bir şeylerden, arzuladığım şeylerden ya da intikam duygularından kaçış oldu hep,” diye geçiyordu zihninden. “Beni yoldan ilk çıkaran annemdi, tamamen iyi niyetle hareket etmişti oysa. Böyle şeyleri anlama ya da sindirme yeteneğinden yoksunum. Tek istediğim biraz huzur. Kendimle barışık olmaya ihtiyacım var.”

.

Hepimize keyifli okumalar...