Okudum Bitti - 67 : Bazen Bahar || Melisa Kesmez

               Herkese merhaba. Gecenin kitabı harika öykülerden oluşan Bazen Bahar. Daha önce Melisa Kesmez 'in ilk kitabı Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz 'i okumuştum. Yazısı burada . O kitabı da çok severek okumuştum ama bu kitap harika ötesiydi.


           Melisa Kesmez 'in harika bir anlatımı var. Sade, durgun, özgün ama aynı oranda da etkileyici.  Çok sağlam öyküler denir ya , işte tam da öyle öyküler yazıyor. Umarım daha çok ve sık yazar ve ben de severek okumaya devam ederim. 



Kitapta bulunan öyküler şunlar : 



Domates Tohumları

Telefon Kulübesi

Beyaz Kelebekler

Yarım Kalan

Bir Yeşil, Bir Beyaz

Kurtarma Gemisi

Bir Bahçeyi Beklemek

Çürümenin Bahçesi

Sevgili Çocuk

Yılbaşı Ağacı



            Hepsi çok güzeldi. Benim en çok sevdiklerim Yılbaşı Ağacı , Domates Tohumları ve Beyaz Kelebekler oldu. Aslında hepsi çok güzel. Kendimden bolca bir şeyler bulduğum bir okuma oldu. Hatta benden sonra annem de okudu, o da çok sevdi. Biz artık anne-kız Melisa Kesmez 'i takipteyiz.

... ''Domates önemlidir çünkü. Domates çok önemlidir,'' dedi.
    Biraz da kendi kendine dedi bunu. Yanındaki kadın gülümsedi, annenin inceliğine tezat hafif tombulca, galiba bütün güzel kadınların kızları gibi annesine değil, baba tarafına benziyor.


... Bir kadının kızı olmak ne müthiş bir şeydi.  Kemerli bir burun da olsa, tek başına bir şeye benzemeyen bir işaret parmağı da, muhteşem annelerin bize sundukları bu kutsal hediyeleri ölene dek yanımızda taşııyacak olmamız, ne büyük mucizesiydi hayatın. Bu gizli alametleriyle hep ''sen bendensin'' diyeceklerdi bize. Benim hamurumdan, benim toprağımdan, benim kökümdensin. Aynı bahçenin mahsulüyüz biz. Bir kiraz ağacının sürgün verdiği yerden uzayıp günün birinde aynı çiçeği açması, aynı yaprağı büyütmesi gibi bir dalın ucunda...


... Anneden kızına yeraltı suları akıyordu. Kadından kadına akan incecik nehirler. Erkekler görmüyordu o nehirleri. Bir tek sen, bir gün, aniden, annene ait olan yıllarca akıp en nihayetinde kıyında biriktirdiği alüvyonu gördüğünde anlayacaktın bunu. Önce çok şaşırıp sonra sevinecektin bir şeyin devamı, bir şeyin geriye kalanı, bir şeyin birikeni olduğuna. Aitlik duygun depreşecekti içinde bir yerde. Ve asla atamayacaktın o yoğurt kaplarını bir gün lazım olur diye.

                    *Domates Tohumları



... Hayat beni böyle köşeye şıkıştırmayı, gözümün içine baka baka çelme takmayı severdi. Hayatın unuttuğu bir şey varsa, o da bir yerden sonra daha fazla düşülmediğiydi.



... Seni özlemeye cesaret edecek tarafımı, bir kertenkelenin kuyruğunu bırakıp yoluna devam etmesi gibi, geride bırakıp ondan adım adım uzaklaşalı çok olmuştu.

                      *Telefon Kulübesi



... Ama'lardan sonrasını duymak istemiyordum hiç. Ama'lar haindi.

                      *Kurtarma Gemisi



... Evet, her şey uzaktan güzel. Evet, her şeyi özlemek güzel. Ve galiba, Ayşe, dedikleri kadar var, nereye gidersen git kendini de götürüyorsun yanında, ve beraberinde bütün hıyarlıklarını, bütün rezilliklerini, bütün pişmanlıklarını.

                       *Bir Bahçeyi Beklemek



... Sen ne kadar kaçsan da, ıskalasan da, görmezden de gelsen , kafanı kuma da gömsen, kalbine kilit de vursan, hayatın sana bir diyeceği varsa, sinsi sinsi bekliyor sırasını yıllarca. Öyle sabırlı. Öyle fil hafızalı, öyle unutmuyor hayat. Sen sabaha kadar unuttum diye sağalt ruhunu. Gömdüm san. Defter kapanmayınca kapanmıyor.

                     *Çürümenin Bahçesi






SEL YAYINCILIK

2. Baskı Kasım 2015
110 Sayfa