22 Ağustos 2015 Cumartesi

Okudum Bitti - 67: Yokyer || Neil Gaiman




                                 Neil Gaiman okuduğum ilk kitabıyla sevdiğim yazarlar arasında sağlam bir yer almıştı. Okumam gereken bir sürü kitabı var, umarım hepsini okuyabilirim. Okuduğum diğer altı kitaba buradan ulaşabilirsiniz. Her okuduğum kitapta en sevdiğim bu galiba diyorum ama sonra kararsız kalıyorum. Kısaca Neil Gaiman 'ı çok seviyorum.








             Yokyere gelecek olursam, Neverwhere isimli Gaiman 'ın yazıp, yönettiği mini bir diziden kitap haline getirildiğini okumuştum. Dizi de güzeldir eminim ama kitap kadar olması çok zor. 


            Kahramanımız Richard, -bence oldukça gıcık olan - nişanlısıyla akşam yemeğine giderken yaralı bir kızla karşılaşırlar ve nişanlısının tüm itirazlarına rağmen yaralı kıza yardım eder. Üstelik gizemli kız hastane  ya da polise gitmek istemediği için Richard kızı evine götürür. Kızın peşinde iki garip adam vardır. Tüm bu olanlardan sonra Richard bir sabah uyandığında Londra'da olan hayatı artık yoktur, kimse onu hatırlamaz. Hiç var olmamış gibidir. Artık Yukarı Londra'da bir hayatı yoktur ve Aşağı Londra denilen yerde, gizemli kıza ulaşmaya, hayatını geri almaya çalışmaktan başka yapacak bir şeyi yoktur. Richard 'ın Londra'lardaki maceralarını büyük bir keyifle okudum. Büyülü bir anlatım, harika detaylar... Çok, çok güzel bir kitaptı. Niye bitti diye üzüldüm.







... Yaşlı kadın şemsiyesini aldı ve gülümseyerek teşekkürlerini sundu. '' İyi bir kalbin var,'' dedi Richard'a. ''Bazen nereye gidersen git, güvende olman için bu yeterlidir.'' Sonra başını iki yana salladı. '' Ama çoğu zaman yetmez.''





... Marquis burnunun yanını kaşıdı. ''Genç adam,'' dedi, ''Şunu anlamalısın: İki Londra var. Biri senin yaşadığın Yukarı Londra, diğeri de dünyanın yarıklarından düşen insanların meskenş olan Aşağı Londra, yanı Aşağıtaraf. Artık sen de o insanlardan birisin.''





... Marquis derin bir nefes alıp tırnaklarına üfledi ve onları paltosunun yakasına sürttü. '' Her zaman şöyle düşünmüşümdür,'' dedi, ''şiddet kabiliyetsiz olanların son sığınağıdır ve boş tehditler korkunç derece beceriksiz olanların son mabedidir.''






... Anlar yaşanmak içindi; beklemek hem gelecek olan zamana hem de şu anda ihmal edilen anlara karşı bir günahtı.








İTHAKİ YAYINLARI
Çeviren: Evrim Öncül
3. Baskı
Mayıs 2014
372 Sayfa



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder