Hayatımın En Büyük Pişmanlığı ve En derin Vicdan Azabım...

Bu yazıyı yazmama Sevgili Ayşım 'ın facebook'tan attığı bir mesaj sebep oldu.

Önce o mesajın içerdiği haberin detaylarına bakmak isterseniz buradan Hürriyet' e uğrayabilirsiniz.

Haberin başlığı ; 

             Emanet köpeklere dayaklı eğitim

                                 İmza ve şikayet dilekçesi oluşturmak için Ayşım 'ın gönderdiği linke  ( buyrun buradan ) tıkladım , detayları okurken kelimenin tam anlamıyla şok oldum. Benzer bir durumla karşı karşıya kaldığımız için çok çok üzüldüm. Ama şahsın ismini görünce daha büyük bir şok yaşadım. Aynı isim.

                                                

                                           

                                    Olayın başlamasına sebep bu iki şeker şey. Geçici isimleri : Fındık ve Fıstık. Anneleri 6-7 yavru yapmış , açlıktan ölecek kadar zayıf ve bakımsız bir sokak köpeğiydi. Bu yavrucuklar o zaman geçici olarak çalıştığım yerde yaşam mücadelesi veriyorlardı , diğer kardeşlerinin bir kısmı öldü , bir kısmı sahiplenildi , bir kısmı kayboldu :( Bu iki masumcuk kalmıştı. Belediye sahipsiz hayvanları topluyordu ve o zaman giden hayvandan haber alınmıyordu :( Ben de dayanamadım sonbahar sonu gibiydi , bu şekerleri eve getirdim. Önce bahçede çitli bir köşe yaptım, klübe yaptırdım , idare ederiz bir süre dedim. Baktım olmuyor , havalar iyice soğudu ( Not bu fotoğraf epeyce büyümüş halleri ) anneme yalvar yakar eve aldım . Banyoda arada bakarım , sessleri bile çıkmaz dedim. O zaman nerde Melik Bey gibi iyi veteriner ( Ayvalık Hayat Veteriner Kliniği ) damlalarını vs. taksi bulup götürüp halettirdik. ( her taksici kabul etmez hayvanı arabasına)
Neyse uzattım , bizim Apaçi ( bakınız ik foto. ) kıskançlıktan ne yapacağını şaşırdı. Evde yapmadığı şeyleri yapmaya başladı , ufak çaplı hırsızlıklar, eşyalara zarar verme , olmadık yerlere çiş yapma gibi. Neyse kış sonuna doğru yavrucuklarımızı sahipenecek bahçeli evde oturan çok iyi insanlar buldum çok şükür ki ama bizim oğlanın davranışları düzelmedi. Gelen giden insanlara hırlamaya , agresif olmaya başladı. O zaman bir köpek sahibi de bana köpeğini İzmir 'de olan bir eğitim çiftliğine gönderdiğini çok çok memnun kaldıklarını söyledi ben salak da o gazla , konu komşu en ufak bir havlamayla dayanır şikayete, aradım taradım , İzmir'de gelip teslim alacak yer bulamadım. Antalya 'da buldum. ( VIP KENNEL yazıyor faturalarında hala saklıyorum ) Telefonda uzun uzun konuştuk derdimi anlattım. O kolay , Basit ilk eğitim dediler. Sanki evet dövüyoruz diyeceklermiş gibi de sordum hayır biz ödüllendirmeye eğitiyoruz , Falanca ünlünün , filanca zenginin köpeklerine bile hem eğitim hem pansiyon hizmeti veriyoruz dediler.



                                      Antalya 'dan gelip oğluşumu teslim aldılar. ( 2008 yılıydı - 700 ya da 750 tl ücret ) 25 günde ayıyı bile eğitiriz dediler. Benim oğluşum zor bir hayvan dedim , biz ne zorlar gördük dediler . 25 gün , 30 oldu, 35 oldu yok. Arıyorum eğitim biraz uzadı diyorlar. Bu arada isterseniz canlı olarak izleyebilirsiniz dediler. Ben saf da sandım ki istediğim saat verecekleri linkten izleyeceğim. Aradığım zaman msn üzerinden kucaklayıp al  diye sessiz görüntü gösterdiler. 40. gün getirdiler. Pislik içinde , o güzelim bembeyaz tüyler , griden siyaha dönmüş ,keçelenmiş. Zayıflamış. Neyse dedim. Adamlar gittiler , biz yine taksilerle veterinere koştuk. Yıkandı , traşı yapıldı. Eve bir geldik, bütün kasık bölgesi , karnının iç tarafları morluk içerisinde. ( bunları yazarken bile gözyaşlarıma engel olamıyorum inanın ) Aradım , bağırdım çağırdım neymiş : Köpekler birbiriyle oynarken , şakalaşırken yapmışlarmış...mış.mışş...


                                 % 100 para iade garantili dediler ve sizi şikayet edeceğim dedim. Parası , eğitimin kalitesizliği için değil , gösterilen şiddet için. Bir kaç yerde denedim şansımı. Bir sonç alamadım. Bari telefonla rahatsız edeyim edim , açmadılar. 



       İşte böyle koskoca 5  yıl geçmiş. Apaçi'nin gözlerine bakıp , o derin , karşılıksız sevgiyi gördükçe , Yaşattıklarım için pişmanlıktan, vicdan azabından ölüyorum.  Üstelik eğitimden öncesinden daha beter , insanlara düşman. İlk başlarda insanlardan , özellikle erkeklerden ve açık renk arabalardan çok korkarken zamanla saldırganlığı arttı. Eve misafir geldiği zaman mecburen başka odalarda kalıyor ve yalnız kalmaya haa korkuyor.


                  Apaçi , kedileri bile sırtında yatıracak kadar kocaman yürekli , sevgi dolu bir köpekken , ben bu ve benzeri sapıklıkları yapanlarla aynı dünyada yaşıyor olmaktan utanıyorum.